Bazen ara vermek gerekir. Müziğe, edebiyata, işe, yemeğe... ve bazen hayata..Benim verdiğim ara, daha doğrusu molada öyleydi işte. Röportajlara, şiirlere, hikayelere, tiyatro oyunlarına, kısaca kendime ara verdim. Niye diye soranlarınız olur belki: Çünkü ruhumun buna ihtiyacı vardı.
Laf olsun diye değil. Gerçekten kendimi dinlemem ve ruhumu iyileştirmem gerekiyordu. Yaklaşık üç aydır geliş gidişlerim, kendimi hiç bir yere ait hissedemem, çalışmalarımın hepsinden çekilmem bu yüzdendi.
Geçen üç ayda sevgili Candan Erçetin`inde dediği gibi ``...yaşıyorum, görüyorum, hissediyorum, düşünüyorum, yazıyorum ama susuyorum...``. Gerçi ben onun kadar suskunluğa bürünmedim, konuştum ama elim ayağım çekildi, keyfim kaçtı. Keyfim kaçınca radyo, gazete, tiyatro, edebiyat adına yaptığım ne varsa da bırakıverdim.
Ama geri döndüm işte. Hemde bomba gibi. Hemde her şeye hazır,her şeye göğüs gerebilecek bir kuvvetle.
O zaman yine ilham perim, sevgili Candan Erçetin`in sözleriyle bitireyim yazımı.. Nasıl olsa bundan sonra hep buralardayım... :)
``Sanırım artık birşeyler söylemenin zamanıdır.``
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder